Ο Ευαγόρας Σίφουνας είναι ένα πανέξυπνο αγόρι 10 ετών ο οποίος έχει συμμετάσχει στο Πρόγραμμα «Ένα ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων και της γνώσης» καθώς και στο Πρόγραμμα «Αγαπώ τα ζώα – Σέβομαι το Περιβάλλον».
Κατά τη διάρκεια της φετινής σχολικής χρονιάς, με τον Ευαγόρα συνεχίζουμε να δουλεύουμε μαζί για την περαιτέρω σφαιρική του εξέλιξη που, σαφώς, συμπεριλαμβάνει και το κέντρισμα της φαντασίας και της ενθάρρυνσης της παραγωγής γραπτού λόγου και όχι μόνο.
Αξίζει να αναφέρω ότι ο Ευαγόρας, μέσα από δική του έρευνα, έχει παρουσιάσει όμορφα θέματα – με χρήση του PowerPoint – για κάποιες χώρες όπως η Αυστραλία και η Κίνα. Αντίστοιχα έχει παρουσιάσει όμορφα αφιερώματα, για την οικογένεια, τους συγγενείς και τους φίλους του σε ειδική γιορτή που διοργάνωσα στο γραφείο μου. Σε όσους τον τίμησαν με την παρουσία τους, χάρισε πολλές γνώσεις με το ιδιαίτερο επικοινωνιακό του στυλ που καλλιεργούμε μαζί με πολλές άλλες τεχνικές, παράλληλα όλο αυτό τον καιρό. Τα σχόλια που δέχτηκε και για τις δύο του παρουσιάσεις ήταν πολύ θετικά και γεμάτα θαυμασμό για το τι έχει καταφέρει μέχρι στιγμής.
Στα πλαίσια της ανάπτυξης της φαντασίας και της ενθάρρυνσης παραγωγής γραπτού λόγου, ζήτησα από τον Ευαγόρα να συνθέσει μία δική του ιστορία. Το αποτέλεσμα ήταν άλλη μία ευχάριστη έκπληξη για μένα και σας το παρουσιάζω ακολούθως:
Το Στοιχειωμένο Κάστρο
Μια ηλιόλουστη μέρα μαζευτήκανε κάποια παιδιά για να παίξουν.
– “Τι θα θέλατε να παίξετε;” λέει ο Μάρκος που πάντα σκέφτεται πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό του.
-«Τι θα λέγατε να παίξουμε κρυφτό;» είπε η Λίλα, η πιο ευαίσθητη από όλους.
-«Όχι, να παίξουμε κυνηγητό» λέει η Άννα, η πιο ευγενική από όλους.
-«Εγώ λέω να πάμε στο στοιχειωμένο κάστρο στο βουνό» είπε ο Κωνσταντίνος ο πιο θαραλλέος από όλους.
-«Τρελλάθηκες;» του λένε όλοι με μια φωνή.
-«Όχι, θα πάρουμε το τρένο για να πάμε», είπε θριαμβευτικά.
Όλοι δέχτηκαν γιατί ο Κωσταντίνος ήταν αποφασισμένος να το κάνει.
Έτσι λοιπόν, πήραν το τρένο και φτάσανε στον προορισμό τους
Έριξαν μια ματιά στο κάστρο και είδαν πως πραγματικά ήταν ένα ερείπιο. Είχε μούχλα στους τοίχους, η κεντρική του ξύλινη πύλη ήταν σπασμένη και γεμάτη τερμίτες. Όμως, το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτό το περιβάλλον και, γενικότερα, η όλη ατμόσφαιρα μέσα στο κάστρο προκαλούσε φόβο στα παιδιά.
Παρόλο τούτο, μιλώντας και ενθαρρύνοντας το ένα το άλλο, συνέχισαν την περιήγηση τους και, σύντομα, βρέθηκαν σε ένα τεράστιο δωμάτιο όπου υπήρχε ένας άδειος θρόνος καθώς και πολλοί πίνακες και αμέτρητες εικόνες στους τοίχους.
-«Φίλοι μου ελάτε να δείτε αυτό τον πίνακα» λέει ο Κωνσταντίνος.
Ξαφνικά, ακούστηκε μια κραυγή και όλα τα παιδιά γύρισαν προς το μέρος της Λίλα που πάτησε κάποιο σπασμένο πλακάκι με αποτέλεσμα να σκοντάψει, να κάνει μια απότομη κίνηση προς τα μπρος, να κτυπήσει τον πίνακα που είχε τραβήξει την προσοχή του Κωσταντίνου και να τον ρίξει κάτω στο σκονισμένο και βρώμικο πάτωμα. Τα παιδιά πρόσεξαν ότι το πρόσωπο της Λίλας είχε γίνει άσπρο από το φόβο της και τα μάτια της είχαν υγρανθεί από τον πόνο που αισθανόταν.
-«Λίλα, είσαι καλά;» ρώτησε ο Μάρκος που ήταν ο πρώτος που έτρεξε προς το μέρος της.
-«Νομίζω ότι δεν έχω σπάσει το πόδι μου. Όμως, είμαι σίγουρη ότι στραμπούλιξα τον αστράγαλο μου γιατί έχει φουσκώσει. Μπορείς να με στηρίξεις για λίγο γιατί θέλω να διαβάσω για όλους μας τι γράφει σε αυτό το βιβλίο που είναι τοποθετημένο κάτω από τον πίνακα;»
-“Μα φυσικά, Λίλα, είσαι μια από τις καλύτερες μου φίλες! Έλα ακούμπησε σιγά-σιγά πάνω μου και είμαστε όλοι έτοιμοι να σε ακούσουμε.
Αγαπητοί επισκέπτες, σας χαιρετώ! Είμαι ο βασιλιάς Ευέλθοντας. Θα ήθελα να γνωρίζετε ότι μια φορά και ένα καιρό, το βασίλειο μας ήταν πολύ ισχυρό και οι υπήκοοι μας ήταν πολύ χαρούμενοι γιατί ευημερούσαν. Λάτρευαν τα γράμματα και τις τέχνες και εγώ, ως βασιλιάς τους, καθώς και η οικογένεια μου, ιδρύσαμε πολλές σχολές για να βοηθήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους να εξελίσσονται σε όποιους τομείς ήθελαν.
Ποτέ δεν επιδίωξα να κηρύξω πόλεμο εναντίον άλλων βασίλειων. Ο λαός μου και εγώ λατρεύαμε την ειρήνη και τη δικαιοσύνη. Όμως, το γειτονικό μας βασίλειο που είχε ένα βασιλιά πολεμοχαρή και έναν λαό που το μόνο που σκεφτόταν ήταν να κατακτήσει άλλα βασίλεια, να σκοτώσει κόσμο, να αρπάξει ξένη γη και ξένες περιουσίες και να τις κάνει δικές του με τη βία, πραγματικά ζήλευε για τη δική μας συνεχή πρόοδο και ευδαιμονία.
Αφού προετοιμάστηκαν για πολλούς μήνες, δυστυχώς, μας επιτέθηκαν και μας νίκησαν. Όλο το βασίλειο είχε γονατίσει και χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν στις μάχες. Δυστυχώς, εμείς δεν είχαμε μεγάλο και εκπαιδευμένο στρατό όπως αυτούς, γιατί εμείς είμασταν ειρηνικός λαός με μοναδική έγνοια την συνεχή πρόοδο μας σε όλους τους τομείς.
Κατάφερα να γλυτώσω τη ζωή μου με τη βοήθεια τριών υψηλόβαθμων στρατηγών μου οι οποίοι με έπεισαν μετά την τελευταία μεγάλη μάχη που σήμανε και την πτώση του βασιλείου μου ότι δεν έπρεπε να μείνω στη γη μου αλλά να φύγουμε όλοι μαζί, γιατί με αυτό τον τρόπο θα υπήρχε και συνέχεια στο βασίλειο μας και στη γη μας, τη γη των πατέρων μας.
Αφού περιπλανηθήκαμε για μέρες μέσα σε ένα καράβι, σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, φθάσαμε στο πιο μακρυνό άκρο του βασιλείου μου και εκεί μείναμε σε μια σπηλιά για βδομάδες σχεδιάζοντας το πώς θα προχωρούσαμε…
– «Γοου, απίστευτο» είπε η Άννα
– «Μπορεί να είναι μύθος» είπε ο Κωνσταντίνος
– «Μπορεί να είναι αλήθεια» πρόσθεσε ο Μάρκος
– «Για συνέχισε» είπε η Ολίβια
Γυρνώντας όμως τη σελίδα η Άννα, ακούστηκε να λέει, «Παιδιά, τα γράμματα στις επόμενες σελίδες είναι πολύ ξεθωριασμένα και δεν μπορώ να τα διαβάσω, λυπάμαι.»
Τα παιδιά έφυγαν απογοητευμένα από το εγκαταλελημένο κάστρο αλλά έδωσαν υπόσχεση ότι θα γυρνούσαν σύντομα για να ξεδιαλύνουν αυτό το μυστήριο.
